29 Mei 2018   ´Een groot avontuur´

Gister heb ik mijn aller laatste centrale examen gemaakt van de middelbare school (hoop ik dan).  Dus vanaf nu kan ik mij echt volledig gaan focussen op mijn reis naar Argentinië, naast het halen van mijn rijbewijs.  Of ik zenuwachtig ben? Dat nog niet, iedereen reageert dan met lichtelijke verbazing als ze het aan mij vragen.  Of ik er zin in heb?  Ja, dat zeker!  Maar nu vooral meer lichte paniek omdat ik nog zoveel moet regelen....

Zo ben ik nu bezig met de aanvraag voor mijn visum, alles moet in het Spaans vertaald naar de ambassade van de Argentijnse Republiek.  Ik kan je vertellen, om alles uit te pluizen is nog heel erg lastig.  Nu ik zomervakantie heb staat vandaag op de planning om deze eerste blogpost af te schrijven en visitekaartjes te gaan ontwerpen.  Want ''Met zo'n belangrijke functie MOET je echt visitekaartjes hebben!'' ,volgens mijn Nederlandse Rotary begeleiders.  Aankomende 2 juni hebben wij ( pre- exchangers) als 'outbounds'  een farewell party.  Voor ongeveer 400 mensen eten regelen en ook krijgen we dan eindelijk ons oranje (ik moet het er maar mee doen) Rotary colbertje.  Elke exchange student wereldwijd heeft zo'n jasje en daarop komen pins.  Deze zijn ontworpen en ik heb 200 stuks.  Het is de bedoeling dat ik deze aan iedereen uitdeel en ik ook pins in ruil daarvoor terug krijg.  Mijn colbertje is nu dus nog leeg maar aan het einde van mijn exchange jaar moet die helemaal vol zitten.   Hieronder de twee verschillende pins die ik ga uitdelen om ze aan Nederland en natuurlijk aan mij te doen denken.

Wat me nou echt staat te wachten, ik heb werkelijk geen idee.  Andere exchange vrienden van mij hebben al met hun gastgezin geskypet en weten al de school waar ze naar toe gaan.  Het enige wat ik heb mogen ontvangen is een mail van mijn gastzusje of moeder?  Van Aylen, met als onderwerp 'Hi, you live in my house'.  Ik kan je vertellen, ik dacht dat het een soort cyber mail was of iets dergelijks. Het kwam dus redelijk creepy over, maar in Argentinië spreken ze óf helemaal niet óf heel gebrekkig Engels.  Dus ik ga er maar voor zorgen dat ik een redelijke basis Spaans heb en de rest komt daar vanzelf wel.   Verder heb ik nog één mail gekregen van mijn district, hierin staat wanneer ik aan moet komen en wat ik echt nog moet regelen voor mijn aankomst.  Ohja, hierbij ,ik vertrek dus waarschijnlijk het weekend van 25/26 augustus.  Maar echt zeker is dit nog niet want ik moet eerst mijn visum ontvangen voordat ik een vliegticket mag boeken.  Ik kan dus beter zeggen: De bedoeling is dat ik 26 augustus arriveer in Buenos Aires maar het kan ook later zijn.  

De volgende blogpost zal pas veel later komen denk ik, aangezien ik nu alles verteld heb wat ik kan vertellen.  Als ik meer te vertellen heb komen jullie het zeker te weten!  Hoop dat jullie mijn schrijf- vaardigheden een beetje kunnen waarderen ;)   Veel plezier met alles lezen in de toekomst, ik hou deze blog in iedergeval bij met veel plezier... 

 Adios amigos! 

20 Augustus 2018   ´Bijna zover´

3 maanden verder en er is heel wat gebeurd! Mijn reis en grote avontuur komt nu heel erg dichtbij en gaat bijna beginnen!   Dinsdag 28 Augustus 2018 vlieg ik naar Buenos Aires, Argentinië = 'International airport EZE'.   

Ik heb eindelijk mijn visum binnen voor Argentinië, samen met mama afgelopen donderdag naar de ambassade gegaan in Den Haag.  We stonden voor het prachtige indrukwekkende pand, dat het opeens allemaal heel echt werd voor mij.   We hadden hoge verwachtingen omdat het gebouw er van de buitenkant al zo indrukwekkend uit zag, maar niks is minder waar : we belden aan en moesten aan de rechterkant naar beneden lopen, en dan was daar...... de kelder.  Geen grap, we kwamen terecht in een kelder met houten stellages en planken en lelijke vloerbedekking.  Maar goed, alle documenten gegeven daar, gelukkig was alles in orde en was het rustig waardoor we een klein halfuurtje moesten wachten maar mijn visum gelijk in orde was!  Ik moet nu voor 10 september in Argentinië aankomen, anders geldt mijn visum niet meer, vanaf dan mag ik legaal tot 10 september 2019 blijven.  Gelijk daarna door gegaan naar Amsterdam Schiphol en een retour ticket gekocht, de dag ervoor voor mijn verjaardag een koffer gekregen!  In 2 dagen de drie belangrijkste dingen geregeld: visum, vliegticket en een koffer!

Tot nu toe nog steeds geen spanningen of zenuwen.  'Vind je het spannend?' of 'Oh, jeetje wat spannend' krijg ik dagelijks te horen.  Ik snap de opmerkingen helemaal, had zelf ook gedacht dat ik nu wel eens een keer zenuwachtig zou worden.  Maar nee, juist heel veel zin in.  Zeker omdat ik nu heb geskypet met mijn eerste gastgezin en foto's door heb gekregen van het huis en de familie. Ze zijn nu al allemaal zo aardig!  Heb ook in 1 klap ongeveer 30 nieuwe instagram followers gekregen.  Allemaal Argentijnen die mij al kennen en ik nog geen idee heb wie het zijn, maar vind het wel leuk dat er nu al interesse in mij wordt getoond!

Afgelopen zaterdag afscheids feestje gehad voor mijn vrienden, ik denk allemaal een beetje zonder besef. Ik iniedergeval wel, drong niet door in mijn hoofd dat dit de laatste keer zou zijn dat ik ze zag.  Maar heel dankbaar voor zo'n leuke vriendengroep, en het cadeau: een polaroid camera die zeker van pas gaat komen in Argentinië !

Komend weekend komt familie langs om afscheid van mij te nemen, en dan ga ik mijn koffer inpakken en is het echt tijd om te vertrekken! Ik hou jullie op de hoogte!

Vorige blog post zei ik 'Adios Amigos' maar in Argentinië zeggen ze 'Ciao' volgens mijn host moeder.

Ciao!  Hasta Pronto! 

3 September 2018  ´Eerste paar dagen hier´

Waar moet ik beginnen…. 

Oké, op 29 augustus om 6 uur 's ochtends arriveerde ik op het vliegveld van Buenos Aires.  In het vliegtuig heb ik een Exchange student ontmoet, die 5 jaar geleden naar Indonesië is geweest.  Ze was heel erg jaloers op me, sowieso elke 'oud' exchange student die ik spreek is heel erg jaloers op me omdat ze zelf ook wel weer zouden willen gaan.   Op dit moment begrijp ik dat gevoel niet zo, tuurlijk vind ik het heel erg gaaf dat ik hier ben, maar ik mis thuis en Nederland in het algemeen. Maar ik weet dat ik me meer thuis zal voelen hier, ze zijn namelijk heel erg lief hier !

Back to the airport,  ik kwam dus aan op het vliegveld.  Na het in de verkeerde rij staan voor de paspoort check. Ging ik in de goede rij staan voor Europeanen en moest ik mijn paspoort laten zien en mijn adres hier geven.  Heel goed dat mijn ouders er aan dachten om al mijn documenten in mijn handbagage te doen. (Thanks mama en papa! ) Na een paar angstaanjagende blikken en Spaanse zinnen van de oude vrouw achter de 'migraciones' mocht ik eindelijk door naar de bagage drop off. Ik kwam aan bij mijn gastgezin en het hoofd van mijn rotary club Adrogué en zijn dochter. 

De eerste dag heb ik wat zoete broodjes gegeten 'facturas' en ben ik gaan slapen, ik was namelijk echt moe na die 14 uur durende lange vlucht.  In de avond gingen we avondeten, het was 22:00 maar gek genoeg had ik die dag geen last van honger , dus ik kon het aan.  Het voelt ook nu, 6 dagen later, dat ik ben gewend aan het eet ritme.  Als ontbijt eet ik fruit of yogurt vaak, 's middags is het een hele grote maaltijd en gewoon zoals avondeten.  En dan rond 9 of 10 uur eten we weer zo´n grote maaltijd. 

De eerste paar dagen ben ik gewoon thuis geweest en heb ik als uitstap boodschappen gedaan met mijn host moeder.  Vooral de eerste paar dagen had ik het echt zwaar omdat ik er zelf voor heb gekozen om nog geen contact te hebben met het thuisfront in Nederland, zodat ik mij echt op het leven hier kon focussen.  Maar ja ik had niks te doen, dus kon ik alleen maar aan thuis denken, en als ze me iets vroegen over mijn ouders dan begon ik al een beetje te huilen.  Nu heb ik dit weekend echt leuke dingen gedaan, naar een stad aan de kust genaamd La Plata en op zondag had ik een rotary meeting van het hele district. Met super veel eten en ook luide muziek waar iedereen begon te dansen op de dansvloer en ik ook mee werd getrokken door een oude man die graag met mij wilde dansen.  Ik vond het erg leuk om daar heen te gaan vooral omdat er ook andere Exchange students waren. 2 uit België, 3 uit Frankrijk en 1 uit Amerika.  Ik voelde me niet meer zo alleen.

Vandaag ben ik ook voor het eerst naar school gegaan, ik heb kennisgemaakt met een paar van mijn leraren en mijn nieuwe klas.  Als mensen je ontmoeten geven ze je één kus op de wang en meeste doen ook nog een knuffel erachteraan.  Niet iets wat je typisch zou zien als ik bijvoorbeeld mijn directeur in Nederland op school zou ontmoeten.  Maar ik moet zeggen het geeft wel een heel vriendelijk en warm gevoel hier.

Ze moeten alleen nog de papieren in orde maken en ik kan naar school!  Dat wordt waarschijnlijk woensdag of donderdag dus ik kan vandaag en morgen thuis relaxen.  Ik heb veel zin in school dan heb ik namelijk iets te doen hier en kan ik vrienden maken.  Verder heb ik een schooluniform waar ik erg aan moet wennen maar dat komt helemaal goed, ik ben ten slotte niet de enigste.  

Mijn huis is van binnen heel mooi en gezellig, maar van buiten vind ik bijna elk huis er lelijk uit zien. Dat komt ook omdat om elk huis heen 1 of 2 hekken staan voor de veiligheid.  Ik word ook naar alles gebracht met de auto nu, en zeker in de avond mag ik niet alleen over straat!  Verder is het heel duidelijk te zien dat het een arm land is, voor mij heel erg een cultuur shock.  Ik ben ook Nederland meer gaan waarderen dat we echt trots mogen zijn op hoe schoon en mooi ons land wel niet is ! Veel zwerfhonden hier met bijv. afgehakte staarten, en veel mensen die eten op straat verkopen of langs de snelweg staan met krakkemikkige kraampjes.  Mij is hier vertelt dat ik dat niet mag eten want het is niet veilig en waarschijnlijk vies.  Toen ik met mijn host mama naar Buenos Aires ging, gingen we met de trein en de subway (metro), beide waren voor mijn beeld vies en oud. 

Verder zijn de prijzen hier ook vrij shockerend voor mij, 1 dollar is ongeveer 40 pesos.  En op mijn ´ov chipkaart´ hier , werd 50 pesos gezet, dus ongeveer een euro.  En daarmee heb ik de trein en de bus heen en terug naar huis genomen. Dat is gewoon heel goedkoop, dus aan de armoede hier over het algemeen moet ik wennen.  Mijn gezin heeft het gelukkig goed voor elkaar en daarmee ben ik ook gezegend met een gezellig en vrij groot huis.  In dit gezin heb ik 2 zussen en ouders en 2 honden.  Ik maak me een beetje zorgen om de honden omdat ze er erg mager uitzien, maar dat is hier normaal. 

Verder heb ik een interessant gesprek gehad met mijn host mam over Argentinië, ze is niet echt trots op haar land en dat wil ze wel graag zijn.  Hier heb je gratis ziekenhuizen en scholen zodat arme mensen alsnog naar school kunnen gaan en verzorgd kunnen worden in het ziekenhuis.  Mijn host moeder is hier boos over want deze scholen en ziekenhuizen worden betaalt door de belasting die zij betaalt.  De regering nu vind ze beter dan de vorige, maar ze zijn niet strict en duidelijk. Zo betalen maar sommige mensen belasting, omdat de regering het niet in de gaten houdt.  Mijn host familie betaalt het wel omdat ze graag willen dat de wegen (veel kuilen en hobbels)en de hele economie hier verbeterd. Maar zoals je kan lezen doet lang niet iedereen dat en heeft ook lang niet iedereen hier geld voor.  Laatst liet mijn moeder belangrijke gebouwen zien in La Plata, wat de hoofdstad van de provincie Buenos Aires is.  Achteraf zei ze , toen we thuis waren, dat ze teleurgesteld was toen ze de gebouwen zag, ze vond het niet iets om trots op te zijn omdat de gebouwen verwaarlozen. 

Voor nu is dit de informatie en verhalen die ik jullie kan geven, volgende week zal ik weer een blogpost doen.  

Het is trouwens Chao! in Spaans en niet Ciao zoals ik eerst zei,  Ciao is namelijk Italiaans..

11 September 2018  ´Eerste schooldag´

Afgelopen vrijdag ben ik naar school geweest! Ik had al kennis gemaakt met iedereen maar nu ging ik ook echt lessen volgen.   De school hier begint om 7:30 in de ochtend, dat betekent om 6:30 de wekker en om 7:00 met de auto vertrekken richting ´ Collegio Manuel Belgrano´.   Op het begin van de schooldag stelt iedereen zich op in rijen en vertelt de directeur in het Spaans een korte welkoms speech, dan wordt de Argentijnse vlag omhoog gehezen.  Daarna ontbrak er een chaos, zo´n dertig mensen gingen om mij heen staan en wilde veel over mij en Nederland weten.  Ook toen we in het klas lokaal arriveerden schreeuwde iedereen zo wat omdat ze wilden dat ik bij hen kwam zitten.  Ik kon er wel om lachen en in de lessen werd er niet echt gestudeerd, alle aandacht ging naar mij.   Ik kreeg vooral vragen over mijn familie en vriend(en), wiet , de gebouwen , scheldwoorden in het Nederlands en ik kreeg de vraag of wij ook auto´s hebben in Nederland.  Toen besefte ik me wel dat ik letterlijk aan de andere kant van de wereld zit en de meeste mensen hier geen flauw idee hebben waar ik vandaan kom.  Het enige wat ze weten over Nederland is uiteraard Maxima.   Ik kreeg ook veel koekjes om te proberen, ze zijn gewoon heel erg enthousiast en willen veel over me weten en willen me ook veel laten zien komend jaar.   Op vrijdagavond had ik gelijk een feestje van een klasgenoot van me.  Het was persoonlijk heel fijn dat ik gelijk bij de groep betrokken werd en had een hele leuke tijd!  

Verder heb ik afgelopen zondag asado gegeten, dit is een samenvattend woord voor alle soorten vlees die op de parrilla liggen.  Parrilla is een grote barbeque en mijn host vader houdt er van om dit te bereiden en het mij voor de eerste keer te laten proeven.   Het eten was en is hier heel erg veel, meestal koken ze heel veel op 1 avond om daar voor de rest van de week van te lunchen en avond te eten.  Ik ben gewend om dag bij dag te koken en om brood te eten.  Gewoon een broodje met kaas, daar doen ze hier eigenlijk niet aan.  Dat mis ik soms wel eens en daarom heeft mijn gastgezin wat brood voor me gekocht, waar ik echt van kan genieten! 

Het gaat hier goed met me en voel me veel meer op me gemak in mijn gast familie, af en toe heb ik nog moeilijke momenten omdat ik aan Nederland denk. Ik heb meestal genoeg afleiding en zoals ik al zei de mensen zijn hier erg lief en ze willen me graag meenemen naar dingen.  Ik hou jullie up to date !

Hoor graag wat jullie van mijn blogposts vinden  :)  , Chao!  

18 september 2018 ´Inbound welcome weekend´

Nu ik vandaag een vrij rustige dag heb en tijd heb, dacht ik dat het een leuk idee is om jullie een korte update te geven over mijn weekend.  Dit was namelijk met alle exchangers in dit district in Argentinië (D 4905).  

Het vond plaats in La Plata, dat is een stad aan de kust van dit land, gelegen onder Buenos Aires Capital.  Op vrijdag was ik heel moe en beetje ziekjes dus ik had er eigenlijk geen zin in.   Ik ben sowieso over het algemeen best wel moe omdat de dagen hier zo veel langer zijn dan in Nederland.  Ik wacht hier op mijn avondeten wat rond 22:00 is.  Iets waar ik zeker aan moet wennen maar ik heb niks te klagen, er wordt goed voor mij gezorgd en het eten is (bijna) altijd lekker. 

Maar goed ik dwaal weer te veel af, terug naar het kamp.  Ik had afgelopen donderdag avond een rotary meeting bij de club van mijn host moeder en dat begint rond 21:30, alles is laat hier.  Goed, ik sliep dus laat en had weinig zin en energie om alle andere exchangers te ontmoeten.   Maar toen ik eenmaal daar aan kwam was het zo leuk om daar te zijn.  Er was een Vlaams meisje Chiara, en het was echt geweldig om weer een keer Nederlands te kunnen praten met iemand.  Onvoorstelbare grote opluchting voor mij.  Verder hebben we dat weekend spelletjes gedaan om elkaar te leren kennen en veel gepraat met elkaar.  Iedereen zit hier in hetzelfde schuitje en het is toch wel heel fijn om over dingen te kunnen praten die we hier meemaken. 

Op zondag hadden we een foto moment, met alle blazers aan en vlaggen van onze landen.  Ik vond het zelf heel grappig en leuk dat ik zo enorm opviel!  Iedereen heeft namelijk donker blauw of zwarte blazers, zie je mij er al tussen staan in het knal oranje?  Wij deden een dans optreden voor iedereen die ons weer kwam ophalen op zondag.  En ik heb nu al een hele goede band met sommige exchangers, iets waarvan ik hoop dat de vriendschap nog lang blijft.   Er is een meisje uit Turkije en die heeft een youtube kanaal :  eceokcabollu.  De filmpjes zijn in Turks, maar ik weet dat er een vlog komt over ons weekend met alle exchangers, en ik weet ook dat ik er soms in voor kom.  Dus je kan me altijd nog daar zien !   Ook op het facebook account van District 4905, er zijn heel veel filmpjes en foto´s gemaakt.  

Ik probeer trouwens om zoveel mogelijk blogposts te doen, maar ik merk dat ik er heel vaak geen tijd voor heb of veel te weinig tijd.  Maargoed tot nu toe gaat het goed en ik doe mijn best!  Ik spreek jullie later weer :)

2 oktober 2018  ' 2 weken later'

Mijn idee om elke week een blogpost te schrijven is niet helemaal gelukt...  Soms heb ik geen tijd, geen zin of te moe.  Dat is wel iets wat ik echt bij mezelf merk, is dat ik vrijwel altijd moe ben.  De dagen zijn hier zo anders ingedeeld dan ik gewend ben in Nederland.   Afgelopen dagen heb ik ook niet meegegeten met het avondeten rond 21:30 maar sliep ik al om 19:30...

Het is nog steeds wennen aan alles hier, de school, de taal, vrienden maken, mijn gastgezin, het eten, de tijden waarop we eten, het weer.  Letterlijk alles is anders dan in Nederland, dat maakt deze hele exchange heel interessant maar ook af en toe lastig.   Echter heb ik de afgelopen 1,5 week een hele leuke tijd gehad.  

Nadat ik mijn vorige blogpost had geschreven ging ik in de avond door naar een Rotary meeting, dit was een met twee clubs en de gouverneur van dit district.  Ik kwam binnen en mijn counseler was er (mijn vertrouwenspersoon), er waren veel mensen die foto's met mij wilden maken en zelfs de regionale tv was er.   Ik voelde me vrij belangrijk opeens in mijn fel oranje jasje.  Voor het interview met mij kijk hier:   https://www.facebook.com/altebrownysugente/videos/1811326838974505/      Verder kreeg ik een foto doorgestuurd dat wij als exchangers hier in de krant staan :

Aan het einde van die week op donderdag avond ben ik met mijn gast gezin vertrokken naar Balcarce en op zondag naar Mar del Plata , dat is een plek meer in het zuiden van de provincie Buenos Aires. Vrienden van mijn host ouders zijn de eigenaren van een appartementen complex en wij konden voor het weekend in een appartement blijven, met een prachtig uitzicht.  Ik vond het heel fijn om even weg te zijn van mijn stad hier en huis.   We hebben een sierra beklommen, een soort kleine berg.  We zijn uiteten geweest wat overigens bijna elke keer heel lekker was.  Ik zeg bijna, want tijdens de lunch op zondag kreeg een stokbrood met ik denk, 10 lagen vlees en 5 lagen kaas boven op elkaar.  Meer dan de helft heb ik er af gehaald, het was simpelweg gewoon te veel.    Maar ondanks dat alles, erg genoten van de reis.  Het voelde alsof ik in mijn hoofd even alles op een rijtje kon zetten en even rust kon creëren.  Ondanks dat ik hier best gelukkig ben is het nog heel erg wennen en denk ik nog regelmatig aan thuis en ook thuiskomen.  volgens andere exchangers is dit compleet normaal maar ik haat het.  Niet dat ik nou dramatisch wil doen, en hiermee wil zeggen dat ik graag naar huis wil en het totaal niet naar mijn zin heb hier.

Maar af en toe heb ik hier een gevoel van eenzaamheid wat ik nog nooit heb meegemaakt. Het is moeilijk te verwoorden.   Maar stel jezelf voor dat je niet thuis bent, zonder je vaste vrienden zonder je eigen familie en in een omgeving waar niemand jouw taal spreekt.   In een vriendengroep, waar een grap wordt gemaakt en iedereen hard moet lachen.   Jij zit wel in die groep, maar eigenlijk ook weer niet want je begrijpt de hele grap niet en iemand moet het aan jou uitleggen als mosterd na de maaltijd.   Of als je skypet met vrienden en ze moeten ophangen omdat ze 'Boer zoekt vrouw' gaan kijken met hun familie.  Iets wat ik altijd gewend ben geweest om met mijn ouders en opa op de bank te kijken met een stuk appeltaart.  Nu, ookal wil ik het kijken, kan ik het niet kijken.  Ik zit aan de andere kant van de wereld zonder mijn stukje appeltaart en zonder mijn opa en mijn vaste zachte kleed waar ik altijd onder kruip.   Of als mensen niet meer reageren op whatsapp binnen een paar uur en ik dan pas besef dat het in Europa 5 uur later is en jullie dus eerder slapen dan ik.   Dat ik niet naar Amsterdam kan en samen met familie Ajax vs. Bayern Munchen kan kijken.  Maar dat ik het moet doen met de liveblog van de NOS omdat de livestream niet werkt buiten Europa.   Dit soort misschien kleine dingen zorgen voor een vrij groot eenzaam gevoel.   Iets wat er bij hoort maar wat ik niet had verwacht dat het zo zwaar zou zijn.  Ook de aankomende verjaardag van mijn zus, waar ik afgelopen jaren niet echt over nadacht en het wel prima vond om te gaan.  Nu besef ik hoe belangrijk die familie momenten zijn die misschien helemaal niet zo belangrijk lijken, maar ik nu wel ben gaan inzien hoe belangrijk die eigenlijk wel niet zijn.   Hoe dankbaar ik ook moet zijn dat ik in het rijke Nederland woon, waar we genoeg geld hebben, genoeg eten, mooie schone straten, mooie huizen en vrijheid.  Dingen die helemaal niet vanzelfsprekend zijn hier in Argentinië.  

Ik wil mijn blogpost niet depressief maken maar wel gewoon eerlijk zijn.  Het is leuk maar nog erg wennen hier, ik heb geloof ik nog niet helemaal mijn plekje gevonden.  Mijn gastgezin is zorgzaam en lief en de mensen in mijn klas zijn ook aardig maar niks is zoals thuis.   En daar heb ik het vrij regelmatig nog best lastig mee, gewoon dat ik mijn fiets mis of een broodje hagelslag.

Ik spreek jullie later weer, heb sowieso veel zin en vertrouwen in de komende maanden!  Er is nu immers al een maand voorbij en dat is toch best heel snel gegaan....

25 oktober 2018  'Steeds meer gewenning'

Alweer bijna 2 maanden hier, aan de andere kant van de aardbol.  Soms denk ik 'Jeetje, wat gaat de tijd snel' maar er zijn ook momenten dat ik denk 'Help, ik moet nog zo lang'.   Uiteindelijk ben ik maar tot de conclusie gekomen dat ik niet zo met de tijd en met de dagen bezig moet zijn.  Uiteindelijk als ik terug ben in Nederland kijk ik er hoogst waarschijnlijk toch wel op terug dat mijn tijd in Argentinië zo snel is gegaan. 

Op school gaat alles zo zijn gangetje, elke dag vraagt mijn gast mama hoe school was en ik reageer eigenlijk altijd 'Tja... school is school'.  Ik maak mijn Spaans huiswerk , want tegenwoordig heb ik Spaans les hier want het is toch wel heel lastig om 'zomaar' even een compleet nieuwe taal te leren..   Maar ik merk nu wel dat het wel echt beter gaat, aan de eettafel kan ik het zowaar meestal verstaan en ook meepraten in het Spaans.  Het is wel gebrekkig Spaans maar ja, je kan niet alles hebben. 

Ik kan moeilijk beschrijven wat ik elke dag doe hier maar een korte samenvatting voor jullie : Een art tour door Palermo, dat is een wijk in de hoofdstad Buenos Aires en dat was heel leuk zeker omdat er ook streetart was van een Nederlandse artiest.  Naar de jeugd olympische spelen in Buenos Aires, dit was echt heel erg leuk.  Ik ben meerdere keren wezen kijken, naar de openings ceremonie, basketball, schoonspringen en nog meer.  Bij basketball ging ik met mijn Belgische exchange vriendin , dit was echt heel leuk om mee te maken. Sowieso waren wij de enige Europeanen bij deze wedstrijden dus vielen we erg op met onze vlaggen.  En bovendien wonnen zowel Nederland als België de wedstrijden, dus ik en Chiara waren de luidruchtigste toeschouwers.  Af en toe zag ik Nederlanders rondlopen en dat was heel leuk om even Nederlanders te praten met onbekende Nederlanders.  Als zo'n ontmoeting plaatsvond werden we heel scheef aangekeken door Argentijnen waarvan ik heb vernomen dat Nederlands als een mix van Russisch, Engels, Duits en Frans klinkt. 

Verder heb ik ook een rondleiding gehad door een deel van de hoofdstad, onder andere waar Evita Peron ligt begraven en over de geschiedenis van Argentinië. Voor mij en Chiara heel interessant want wij hadden namelijk niet echt een idee.  Ik heb heel veel informatie gekregen maar dat is wel iets te veel om nu over te schrijven, maar ik vond het in iedergeval een hele mooie ervaring en een mooi weekend.  Overigens heb ik nog steeds wel last van een zogehete cultuur shock.  Vorige week ging ik naar de olympische spelen met mijn rotex begeleider en in de trein was er een man foto´s van me aan het maken.  Andere mensen zagen dat en begonnen ´Foto! Foto!´ te roepen.  Mijn vriendin heeft hem toen uitgescholden , het is gewoon een heel naar gevoel als een vreemde man zomaar foto´s van je maakt.  Op de weg terug, wederom met de trein, waren er twee jongetjes die begonnen te rappen voor geld daarna kwam een man in een krakkemikkige rolstoel en die smeekte voor mijn neus voor geld. Op dit moment zit Argentinië in een economische crisis, de waarde van de Peso is met meer dan 50 % gedaald.  Dat mensen dingen verkopen in de trein verkopen is normaal hier, maar zo optreden en ook letterlijk smeken voor geld was iets wat ik nog nooit had mee gemaakt.  Aan het einde was het gewoon allemaal te veel en heb ik bij mijn gast ouders uitgehuild.   Dit, waar ik nu leef, is nu normaal voor mij.  En ik weet wel zeker dat als ik terug kom naar Nederland dat ik echt moet gaan wennen aan hoe mooi de wegen bijvoorbeeld zijn in Nederland.  Het was overigens wel heel fijn dat ik kon uithuilen bij mijn gast ouders, het geeft een heel goed en vertrouwt gevoel en ze zijn echt een goed gast gezin voor mij.  Soms denk ik wel eens 'Waarom kon ik niet gewoon naar Amerika ofzo?' Dan was de hele cultuur shock veel minder geweest, maar uiteindelijk leer ik hier veel meer van en bovendien ook nog een nieuwe taal.   

Bueno. Listo.  Nada más. Chao chicos. (Mooi. Klaar. Niks meer. Dag jongens.)

.